Z życzeniami jest ponoć tak, że nieważne, że są spóźnione - ważne tylko, że są szczere. Ta recenzja również jest opóźniona, ale myślę, że oddaje dość dobrze przemyślenia związane z wysłuchaniem zawartych na płycie "Turururu" utworów. Omawiany tu krążek ukazał się latem, a kiedy piszę te słowa za oknami sypie śnieg. Nijak nie wpływa to jednak na klimat, który pojawia się po uruchomieniu nośnika w odtwarzaczu.

Aż trudno uwierzyć, że to debiut płytowy grupy Hambawenah. Kapela ta zrosła się z polską sceną muzyczną, gra już przecież ponad dziesięć lat. W międzyczasie zmieniła się stylistyka, ale pozostała wierność folkowej muzyce ze szczególnym uwzględnieniem flisackiego grania. Świetne demo z 2005 roku doczekało się kontynuacji w postaci studyjnej płyty. Nareszcie.

Na folk-rockowy flis wyruszamy wraz z piosenką Płynie woda, której pulsujący rytm i zdecydowane brzmienie wokali Judyty Nowak i Grzegorza Świtalskiego nadają wyjątkowego tonu. To świetny początek płyty. Podobny klimat powróci w drugiej części płyty w piosence Julianna.

Z kolei spokojniejsze klimaty w Jado flisy to chyba trop do kolejnego utworu z płytowej listy. Zaraz potem mamy bowiem leniwie rozpędzający się Pytajo sie ludzie, który wskakuje w pewnym momencie na swoje folk-rockowe tory i nie chce już z nich zejść.

Świdrujące skrzypki wciągające nas w Byśki to jeden z najfajniejszych motywów na płycie. Zwłaszcza że za chwilę podchwytuje go już cała orkiestra. Sporo się w tym utworze dzieje -cztery minuty wypełnione są po brzegi ciekawymi dźwiękami. Do podobnego patentu odwołuje się też nieco dalsza w perspektywie płyty kompozycja Kasineczek, choć tam z kolei wokale brzmią znacznie nowocześniej, mniej ludowo.

Lipka to już niemal folkowy evergreen naszej rodzimej sceny, wiele zespołów już po niego sięgało. Oczywiście Hambawenah robi to po swojemu. Właściwie można by napisać, że w to miejsce lepiej byłoby wrzucić coś mniej znanego, ale nagle okazuje się, że właśnie ta Lipka potrafi zagnieździć się w głowie i nie chce z niej wyjść. Nie dziwię się więc, że trafiła na płytę, aranżację zapamiętam chyba na długo.

Podobnie jest z orylską pieśnią Za górami, za lasami - mimo że to jeden z najprostszych utworów na płycie, to ma swój niewątpliwy urok. Owego uroku nie brakuje też nieco tajemniczej aranżacji Flisackowej żony. Brzmi to trochę tak, jakby na flis wybrali się tym razem Cyganie.

Piękna ballada Kamienie pokazuje zupełnie inne oblicze zespołu - bardziej wyciszone i spokojne.

Inaczej niż reszta płyty brzmi kaszubskie reggae w Oj, żeglorze. Przyznam szczerze, że takiej aranżacji jeszcze nie słyszałem.

Ujazzowiony i momentami nieco zbyt transowy utwór Marysia i flisak to jeden ze słabszych fragmentów płyty. Ale jeśli przypada na niego jedenaście świetnych piosenek, to czego chcieć więcej?

Zdaję sobie sprawę, że moje życzenie będzie nieco trywialne, ale sobie i zespołowi życzę, żebyśmy na drugą płytę nie musieli czekać kolejne dziesięć lat. "Turururu" to album prezentujący to co najlepsze wśród utworów Hambaweny, wykonane zgodnie z aktualnymi możliwościami zespołu. Mam nadzieję, że możliwości zostaną a nowy repertuar stopniowo będzie nas przybliżał do kolejnego albumu.

Hambawenah - "Turururu"

Utwory : 1. Płynie woda 2. Jado flisy 3. Pytajo sie ludzie 4. Byśki 5. Lipka 6. Marysia i flisak 7. Za górami, za lasami 8. Flisackowa żona 9. Julianna 10. Kasineczek 11. Kamienie 12. Oj, żeglorze (Wyd. MDG ART 2007)