Witam w kolejnej odsłonie cyklu  "Piraci - legendy i fakty"

Dziękuję za tą ogromną ilość e-maili po opublikowaniu pierwszej części cyklu.Jestem Wam ogromnie wdzięczny. Mam nadzieję iż kolejne artykuły równiez pobudzą Naszą wyobraźnię i choć na chwilę przeniosą Was w zupełnie inny świat.

 

Aby zrozumieć role pirackich kodeksów, zasad i regulacji, spróbuję w przybliżeniu opisać specyfikę życia na pirackim okręcie.

Początek egzystencji każdego pirata rozpoczynał się od naboru, który nie był procesem skomplikowanym. Polegał zwykle na przybiciu do słupa, gdzieś na nabrzeżu, zapisanego pergaminu z dużą nazwą statku. To wystarczało. Chętnych nie brakowało. W zdecydowanej większości do zaciągu zgłaszali się ludzie prości, niepiśmienni, często też z wyrokami. Po podpisaniu umowy (postawieniu krzyżyka, lub przyłożeniu do pergaminu palca zanurzonego wcześniej w atramencie) wchodzili na statek.

Kapitanowie, którzy od samego początku stawali z problemem ujarzmienia załogi zdecydowanie zabierali się do pracy. Przypadkowa obsada okrętu, zbieranina charakterów i dziwnych osobowości, powodowała że co chwilę na pokładzie wybuchały bójki. Zresztą wiele bodźców miało wpływ na agresywne postawy: ograniczona powierzchnia życiowa, marne jedzenie, choroby, a także problemy z zaspokajaniem potrzeb seksualnych.

 

Kapitanowie starali się utrzymać dyscyplinę za wszelką cenę, zdawali sobie doskonale sprawę, że od ciągłej gotowości bojowej, i utrzymania załogi w "ryzach" zależą sukcesy łupieżcze. Na pokładzie każdego statku wprowadzano ściśle określone regulacje. Obowiązywały one wszystkich.  Regulacje zasadnicze oraz ustalenia wewnętrzne, co do organizacji życia na statku, zawarte były w kodeksach i umowach. Większość z nich skupiała się na jednoznacznym określeniu zasad dzielenia łupu pomiędzy załogę, oficerów i właścicieli statków. Wśród bukanierów kodeks funkcjonował jako charte-partie (spisana karta). Umowy między poszczególnymi rodzajami morskich rabusi różniły się od siebie, jednakże wszystkie miały ze sobą części wspólne. Umowy korsarskie były bardziej skomplikowane niż pirackie, gdyż oprócz podziałów wewnętrznych w grę wchodzili jeszcze właściciele okrętów przekazywanych korsarzom. Najbardziej popularne zapisy można przytoczyć w krótkim, przykładowym  dziesięciopunktowym kodeksie:

• Artykuł pierwszy:

Każdy podporządkuje się zasadom: kapitan ma pełnię władzy i połowę udziału w łupach. Bosman, Kwatermistrz otrzymują półtora części Cieśla, Kanonier jedną i jedną czwartą części pozostali mniej.

• Artykuł drugi:

Jeśli ktokolwiek będzie próbował uciec, lub zatai przed załogą tajemnicę zostanie mamurowany (wysadzony na bezludnej wyspie z jedną butlą prochu, butelką wody, małą ręczną bronią i pistoletem)

• Artykuł trzeci:

Jeśli ktokolwiek będzie próbował ukraść coś komuś z załogi, oszukać w grze lub zechce zataić wartość przedmiotu zostanie mamurowany lub rozstrzelany

• Artykuł czwarty:

Jeśli kiedykolwiek spotkamy innego mamurowanego, powinien on bez naszej zgody opowiedzieć się swoim kodeksem. Ponieważ cierpiał najwyższy wymiar kary to kapitan i załoga powinni go przyjąć na pokład.