Connor: 20 lat na scenie, prawie trzy pokolenia szantymaniaków. Jak się czujesz wiedząc, że to Ty obudziłeś w nich ducha szant, że tak wielu, jak chociażby ja, zaczynało właśnie od ciebie?

Piotr Kostka-Godecki: Trochę krępujące i osobiste pytanie, ale dobra :)). Tak naprawdę nie wiadomo do końca czy to byłem tylko ja [ha, ha]. Jeśli nawet nie obudziłem - ale choćby jako jeden z wielu wykonawców - przyczyniłem się do obudzenia ducha szant w kilku pokoleniach, to jest to na pewno przyjemna świadomość :)). Przynosi dużo satysfakcji, dużo radości, zadowolenia. A skoro już mam odpowiedzieć serio jak ja się z tym czuję - to odpowiem: wspaniale, lekko, mam poczucie spełnienia, czuję, że jestem potrzebny - chce się żyć:))

Connor: Przez ten czas grałeś w wielu miejscach: sławny Empik Klub, pub "Lolek", Wetlina, Tawerna 10B, Gniazdo Piratów, Kliper. Z którym z nich i dlaczego wiążesz najmilsze wspomnienia?

Piotr Kostka-Godecki: Trudne pytanie. Wszystkie miejsca, w których grałem, były i są dla mnie ważne. Każde miało inny niepowtarzalny klimat. Z każdym na swój sposób czułem się szczególnie związany. Ciężko wybrać to jedno, z którym wiązałbym jakieś szczególnie miłe wspomnienia. Takim najbardziej wyrazistym miejscem jest bez wątpienia Empik. Dzięki szefowi panowała tam ciepła, domowa atmosfera. Myślę, że zarówno ja jak i bywalcy Empiku czuliśmy się swobodnie i bezpiecznie. Prywatnie bardzo ceniłem tego człowieka. Wielokrotnie, gdy byłem w potrzebie, pomagał mi i wspierał.

Connor: W piątek 27 czerwca w Gnieździe Piratów odbędzie się Twój pożegnalny koncert. A pamiętasz może swój pierwszy oficjalny występ? Gdzie miał miejsce? Jakie miałeś po nim odczucia?

Piotr Kostka-Godecki: Pierwszy oficjalny występ?! Tak, pamiętam oczywiście - 16 września 1989 r., pub "Der Elefant". Jeśli muzyka jest pasją, trudno takie wydarzenie zapomnieć :)) Poszliśmy na piwo z moim znajomym J. Gostkowskim, założycielem Sotter Clubu przy Warszawskim Ośrodku Kultury, Elektoralna 12, a zrobił się z tego niezwykły wieczór - z poezją, szantami, z muzyką biesiadną, trwający do wczesnych godzin porannych :)). Największym zaskoczeniem tego wieczoru było dla mnie to, że na koniec dostałem od szefa pieniądze za granie:)) iii... umówił się ze mną na następny raz i tak to się zaczęło:)). Pytasz, jakie miałem w związku z tym odczucia?! Radość, spełnienie, zaskoczenie... Pojawiły się nieśmiałe myśli o połączeniu pasji z pracą zawodową. Zajebiście:))

Connor: Czy miewałeś chwile słabości? Czy zdarzało się, że chciałeś zejść ze sceny i powiedzieć sobie: dość?

Piotr Kostka-Godecki: Oczywiście, że tak. Chyba każdy je ma. Najczęściej były związane z porażkami i przemęczeniem. Nigdy nie trwały długo, ponieważ tak naprawdę nakręca mnie to co robię na scenie dla ludzi.

Connor: Swego czasu między Twoimi wielbicielami zaczęły krążyć dwie nieoficjalne płyty. Jedna to nagranie live z Empik Klubu, druga nosi roboczy tytuł "WILK". Nie boisz się, że mając już twoją płytę ludzie odpuszczą sobie kupno tej oficjalnej?

Piotr Kostka-Godecki: Nie, nie boję się, ponieważ to jest inny koncert. Materiał był nagrywany profesjonalnie na wielu śladach, masteringowany - więc jego atutem jest jakość. Jest to nieporównywalne z koncertami nagrywanymi na dyktafon czy inne nośniki.

Connor: Na początek końca wywiadu zapytam Cię o powód zakończenia kariery. Przecież masz wielbicieli. Dla wielu szanty istniały tylko w twoim wykonaniu, byłeś dla nich jak guru, który prowadzi za rękę. Teraz znikniesz, i co będzie z nimi? Przestaną śpiewać szanty?

Piotr Kostka-Godecki: Przede wszystkim... NIE KOŃCZĘ KARIERY!!! Rozstaję się tylko z miejscami, w których jest alkohol. Powodem zakończenia kariery pubowej jest moja choroba alkoholowa. Nie chcę grać w miejscach, w których jest alkohol i nakręcać się panującą w nich atmosferą alkoholową. O resztę raczej powinieneś zapytać publiczność - nie mnie. Czy byłem dla nich guru i ewentualnie co zrobią, gdy zniknę z pubów - to oni powinni odpowiedzieć. Z muzyką i graniem nie zamierzam się wcale rozstać. I tyle.

Connor: Czy chciałbyś przekazać na pożegnanie swoim fanom jakieś życiowe motto, dobrą myśl, radę?

Piotr Kostka-Godecki: Mogę przekazać, ale dlaczego na pożegnanie??? Ja się z nikim nie mam zamiaru żegnać. No chyba, że oni ze mną, ale nic mi o tym nie wiadomo :)). Nie wyjeżdżam na Kamczatkę. Moje motto na niepożegnanie :)) : Graj tak jakbyś chciał swoją muzyką zmienić świat i jakbyś muzyką mógł zatrzymać wojnę.

Connor: Dzięki Piotrze za szczery wywiad. Życzę ci wytwałości w walce z nałogiem i do zobaczenia gdzieś... kiedyś.

Piotr Kostka-Godecki: Dzięki za wywiad. Myślę, że pomogłem.